Gotowe na ... 3

Druga grupa to dziewczyny, które pragną mieć anę, w języku angielskim określane mianem „wannarexics”. Starają się żyć zgodnie z przykazaniami pro ana, jednak nie spełniają kryteriów medycznych anoreksji, często mają prawidłową wagę. Na ich blogach dużo częściej pojawiają się wpisy o charakterze samokrytyki, ponieważ często łamią narzucony sobie rygor. Pisują nieregularnie, z kilkumiesięcznymi przerwami, obawiając się przyznania do swoich słabości, przez które zawiodły anę. Mają one wypaczony obraz choroby, bo nie postrzegają anoreksji jako zaburzenia, lecz jako rodzaj diety, styl życia, któremu dobrowolnie się poddają. Wierzą, że po schudnięciu do założonej wagi, po prostu przestaną głodować. Ta grupa jest najbardziej liczna, i to ona jest siłą napędową ideologii pro ana.

Jest także grupa dziewczyn, które w ogóle nie zdają sobie sprawy z tego, czym jest anoreksja, dołączyły do ruchu pro ana bo chcą być na czasie, chcą przynależeć do wspólnoty, bo wreszcie znalazły temat na bloga, bo chcą się wyróżniać wśród koleżanek, bo fajnie jest robić coś w tajemnicy i wbrew rodzicom. Osoby należące do tej grupy są najbardziej niedojrzałe emocjonalnie, a ich blogi zwykle zawierają mnóstwo literówek i błędów ortograficznych, w swoich notkach posługują się licznymi zdrobnieniami oraz emotikonami. W sieci można znaleźć mnóstwo blogów zawierających zaledwie kilka wpisów, a następnie po prostu porzuconych przez autorki, które znalazły sobie nowe hobby, lub też po prostu nie chciało im się dłużej bawić w „anę”.