Indeks
Według teorii o przemożnym wpływie naszej pozycji w rodzinie na to, jakie relacje budujemy z partnerami, ta sytuacja była nie do uniknięcia. Mania i jej były chłopak zbyt wiele dobrze znajomych zachowań odnajdowali wzajemnie u siebie, żeby móc się wyzwolić z przyzwyczajeń i nauczyć komunikować po partnersku.
Schemat, który się tutaj pojawia, jest analogiczny do schematu relacji, jakie mamy z rodzicami. Rzadko zdarza się, że młodzi ludzie (a potem dorośli) wyrastają ze swojej dziecięcej relacji z rodzicami. Tylko nielicznym się to udaje. Wystarczy, że tata jednym słowem skomentuje, że ostatnio opuszczasz się w pracy, a ty cała gotujesz się w środku, bo przypomina ci się, jak w czwartej klasie zrobił ci awanturę o przyniesienie trójki z historii.
Podobnie jest z rodzeństwem: jeśli miałeś dwóch starszych braci, którzy na każdym kroku prawili ci złośliwości, wystarczy, że twoja ukochana powie coś uszczypliwego, a ty toniesz we łzach. W rzeczywistości ten żal skierowany jest do twojego rodzeństwa - pierwszych bliskich ludzi, którzy wyrządzili ci taką krzywdę.
Rozejrzyj się
- Zawsze tak się składało, że ja, najmłodsza siostra, wchodziłam w związki z najmłodszymi braćmi - mówi Ula. - To prawda, bywała jakaś niezwykła nić porozumienia między nami, ale zazwyczaj mimo wszystko to się kończyło. Teraz od trzech lat jestem z jedynakiem i w sumie jest podobnie. Mamy wzloty i upadki. Nie widzę różnicy w komunikacji, oprócz tej, że on, jako jedynak, jest ogólnie specyficzny. Sądzę, że ta teoria o dobieraniu się według pozycji w rodzeństwie jest jak horoskopy: może się sprawdzić albo nie.
Jedynacy to rzeczywiście grupa specyficzna; to, czego inni nauczyli się w codziennych sprzeczkach i poszturchiwaniach, oni musieli wydedukować z relacji z rodzicami i rówieśnikami. Dlatego w przypadku jedynaków trudno mówić o jakichkolwiek prawidłowościach w tym względzie - tutaj wszystko zależy od ich osobowości oraz od stopnia zaangażowania bliskich w ich rozwój społeczny.
Badania nie potwierdzają jednoznacznie hipotezy o wpływie pozycji partnerów w rodzeństwie na losy ich związku. Ale najlepszym sposobem weryfikacji jest tutaj samo życie. Rozejrzyjmy się dookoła: czy czasem nie jest tak, że jedyna para ze studiów, która się nie rozpadła, to dwójka starszego rodzeństwa? A nasi rodzice, którzy przeżyli razem trzydzieści lat, czy nie byli oboje najmłodsi w swoich rodzinach?
Niezależnie od tego, czy teoria jest prawdziwa czy nie, warto, szukając partnera czy partnerki, wziąć pod uwagę również ich pozycję w rodzinie. Nic oczywiście nie zakładając z góry. Ale gdy uświadomimy sobie pewne schematy, będzie nam łatwiej zapobiec problemom. A gdy się pojawią, rozwiązywać je w sposób dojrzały i świadomy naszych ograniczeń.
za:edziecko.pl
Schemat, który się tutaj pojawia, jest analogiczny do schematu relacji, jakie mamy z rodzicami. Rzadko zdarza się, że młodzi ludzie (a potem dorośli) wyrastają ze swojej dziecięcej relacji z rodzicami. Tylko nielicznym się to udaje. Wystarczy, że tata jednym słowem skomentuje, że ostatnio opuszczasz się w pracy, a ty cała gotujesz się w środku, bo przypomina ci się, jak w czwartej klasie zrobił ci awanturę o przyniesienie trójki z historii.
Podobnie jest z rodzeństwem: jeśli miałeś dwóch starszych braci, którzy na każdym kroku prawili ci złośliwości, wystarczy, że twoja ukochana powie coś uszczypliwego, a ty toniesz we łzach. W rzeczywistości ten żal skierowany jest do twojego rodzeństwa - pierwszych bliskich ludzi, którzy wyrządzili ci taką krzywdę.
Rozejrzyj się
- Zawsze tak się składało, że ja, najmłodsza siostra, wchodziłam w związki z najmłodszymi braćmi - mówi Ula. - To prawda, bywała jakaś niezwykła nić porozumienia między nami, ale zazwyczaj mimo wszystko to się kończyło. Teraz od trzech lat jestem z jedynakiem i w sumie jest podobnie. Mamy wzloty i upadki. Nie widzę różnicy w komunikacji, oprócz tej, że on, jako jedynak, jest ogólnie specyficzny. Sądzę, że ta teoria o dobieraniu się według pozycji w rodzeństwie jest jak horoskopy: może się sprawdzić albo nie.
Jedynacy to rzeczywiście grupa specyficzna; to, czego inni nauczyli się w codziennych sprzeczkach i poszturchiwaniach, oni musieli wydedukować z relacji z rodzicami i rówieśnikami. Dlatego w przypadku jedynaków trudno mówić o jakichkolwiek prawidłowościach w tym względzie - tutaj wszystko zależy od ich osobowości oraz od stopnia zaangażowania bliskich w ich rozwój społeczny.
Badania nie potwierdzają jednoznacznie hipotezy o wpływie pozycji partnerów w rodzeństwie na losy ich związku. Ale najlepszym sposobem weryfikacji jest tutaj samo życie. Rozejrzyjmy się dookoła: czy czasem nie jest tak, że jedyna para ze studiów, która się nie rozpadła, to dwójka starszego rodzeństwa? A nasi rodzice, którzy przeżyli razem trzydzieści lat, czy nie byli oboje najmłodsi w swoich rodzinach?
Niezależnie od tego, czy teoria jest prawdziwa czy nie, warto, szukając partnera czy partnerki, wziąć pod uwagę również ich pozycję w rodzinie. Nic oczywiście nie zakładając z góry. Ale gdy uświadomimy sobie pewne schematy, będzie nam łatwiej zapobiec problemom. A gdy się pojawią, rozwiązywać je w sposób dojrzały i świadomy naszych ograniczeń.
za:edziecko.pl