Indeks
To ryzykowne mówić coś takiego osobie, która cierpi, może ma myśli samobójcze.
Cierpi? Wygląda jak zepsuty robot, który powłóczy nogami! Co ryzykuję? On nie może wpaść w depresję, bo już w niej jest.
Tymczasem on nie dość, że się nie załamał, to się zarumienił. Widziała pani kiedyś schizofrenika, który się rumieni? To wbrew nauce. Schizofrenicy się nie rumienią! I nie gadają jak najęci. On nawijał: - Pewnie nie uwierzysz, ale nie zawsze było ze mną tak źle, w szkole byłem kapitanem drużyny. Udałem, że nie wierzę.
- Tak - rozkręcił się. - To przyjdź do mnie, pokażę ci puchary z meczów.
Rany, pomyślałem sobie, to niesamowite. Takie zaczepne podejście prowokuje wyraźną poprawę. On naprawdę wydobrzał. Potwierdziły to badania innych psychologów.
Jak to zadziałało? Przez zaskoczenie?
Na pewno też, bo przełamałem cały ten bełkot kliniczny i zamiast go prowadzić czy wspierać, czy Bóg wie co, zacząłem z nim po prostu gadać. Jak facet z facetem - zwykłym językiem, z przezwiskami, z żartami - czy nie tak rozmawiają kumple? Właśnie w ten sposób pokazują sobie zainteresowanie i ciepłe emocje - drocząc się.
Po sześciu spotkaniach on opuścił szpital! Naprawdę. Na odchodnym powiedziałem mu: - I tak zaraz tu wrócisz. A on - że nie.
Po półtora roku faktycznie wrócił. Był w końcu pacjentem naszego programu badawczego. Zapytał mnie: - Po co robią mi te testy?
- Dla nauki - odparłem. - Dla generacji schizofreników, którzy się jeszcze nie narodzili. Odpowiedział: - Mam gdzieś rzesze schizofreników, ja chcę pomocy dla siebie! W życiu nie widziałem, żeby schizofrenik tak walczył o swoje, z taką pasją.
Odkryłem, że mój pomysł na terapię był dobry. Zacząłem go rozwijać.
Cierpi? Wygląda jak zepsuty robot, który powłóczy nogami! Co ryzykuję? On nie może wpaść w depresję, bo już w niej jest.
Tymczasem on nie dość, że się nie załamał, to się zarumienił. Widziała pani kiedyś schizofrenika, który się rumieni? To wbrew nauce. Schizofrenicy się nie rumienią! I nie gadają jak najęci. On nawijał: - Pewnie nie uwierzysz, ale nie zawsze było ze mną tak źle, w szkole byłem kapitanem drużyny. Udałem, że nie wierzę.
- Tak - rozkręcił się. - To przyjdź do mnie, pokażę ci puchary z meczów.
Rany, pomyślałem sobie, to niesamowite. Takie zaczepne podejście prowokuje wyraźną poprawę. On naprawdę wydobrzał. Potwierdziły to badania innych psychologów.
Jak to zadziałało? Przez zaskoczenie?
Na pewno też, bo przełamałem cały ten bełkot kliniczny i zamiast go prowadzić czy wspierać, czy Bóg wie co, zacząłem z nim po prostu gadać. Jak facet z facetem - zwykłym językiem, z przezwiskami, z żartami - czy nie tak rozmawiają kumple? Właśnie w ten sposób pokazują sobie zainteresowanie i ciepłe emocje - drocząc się.
Po sześciu spotkaniach on opuścił szpital! Naprawdę. Na odchodnym powiedziałem mu: - I tak zaraz tu wrócisz. A on - że nie.
Po półtora roku faktycznie wrócił. Był w końcu pacjentem naszego programu badawczego. Zapytał mnie: - Po co robią mi te testy?
- Dla nauki - odparłem. - Dla generacji schizofreników, którzy się jeszcze nie narodzili. Odpowiedział: - Mam gdzieś rzesze schizofreników, ja chcę pomocy dla siebie! W życiu nie widziałem, żeby schizofrenik tak walczył o swoje, z taką pasją.
Odkryłem, że mój pomysł na terapię był dobry. Zacząłem go rozwijać.
